Guido Belcanto verwelkt niet: de ‘koning der gebroken harten’ trekt bezield door het land
Met een nieuwe plaat onder de arm begint Guido Belcanto op zijn 71ste aan een lange tournee door Vlaanderen. In de Ancienne Belgique was hij goed omkaderd en klopte zijn personage beter dan ooit met zijn jaren.
Het zijn niet alleen de liedjes, de muzikanten, zelfs niet de fans, die een artiest succesvol maken, maar ook de stuwers achter de schermen. Dat Guido Belcanto na 40 jaar op de planken, met vallen en opstaan, nu zo sterk uitpakt, is omdat hij een nieuwe manager heeft die de knowhow en de tijd heeft om zo’n man te kanaliseren.
Firmin Michiels stond te glunderen, op dat podium van de AB Club waar tien muzikanten en drie zangeressen naast Belcanto mee het nieuwe album Tedere baldadigheden voorstelden. Dat heeft een ziel, een visie en een plan, en daar zit Michiels mee achter. Hij is al sinds 1968 actief als muzikant, songschrijver, platenbaas en publisher. Hij werkte met Arno, Axelle Red, Henri Salvador, Laïs, Luc Steeno en De Grungblavers. Hij kent veel mensen, en het klappen van de zweep.
Zo kreeg ‘de koning der gebroken harten’ dus een albumpremière in vol ornaat, zo weelderig en goed voorbereid dat hij zelf de grootste risicofactor was. Maar zijn onzekere geklaag over zijn nervositeit paste perfect bij zijn songs over vrouwen die hij nooit gekend heeft, een depressieve vriend die hij aanmaande minder te zuchten, en een huwelijkscrisis. Dat laatste, ‘IJsje met chocola’, is overigens een van de beste songs die hij al schreef, omdat hij het thema prachtig plaatst in een gezinswagen die in de file staat.
Opwaaiend ondergoed
Guido Belcanto woont dezer dagen halftijds in splendid isolation in de Pyreneeën, maar deze tournee brengt hem toch weer dichter bij de postmoderne wereld waarin hij op een bizarre manier toch zijn plaats vindt. Een liedje als ‘Broekjes aan de lijn’, over een man die de kwaliteit van zijn relatie afleest van het in de wind waaiende ondergoed van zijn vriendin, balanceert op de rand van politieke correctheid, maar iets zegt ons dat Guido Belcanto daar schijt aan heeft
Ook ‘Vaginale vakantie en penetrair verlof’, over een vrouw die geen seks meer wil, zou met die bril bekeken kunnen worden, maar het publiek vond het geweldig grappig, en genoot verder ook van een verhaal over een vrouw die ‘Seks op vreemde plaatsen’ zoekt. Toen was Belcanto zijn zenuwen alweer de baas en danste hij wijdbeens mee: een magere man met lange grijze haren die koket vroeg wat we van zijn cognackleurig leren jasje vonden, en weinig moeite had om in de bissen het publiek op te zwepen met oude songs als ‘Plastic rozen’ en ‘Op het zeildoek van de botsauto’s’.
Maar tussen al die baldadigheden door was er ook plaats voor tederheid, en ‘Mooi zoals je bent’ (met Little Kim) was een topmoment, en echt het soort song waarmee Belcanto zijn plaats verdient. “Je zegt, ik hoor nergens bij/ je zegt, wat is er mis met mij/ je vindt jezelf lelijk, een lijf waar je niet aan went/ ik vind je mooi, mooi zoals je bent”. Het is geen grote poëzie, maar ze treft het hart van de mensen veel meer dan een nieuw rapport over eenzaamheid, en zo smolt het publiek ook voor ‘De blik die je die gast gaf’, een cover van Eels waarbij Belcanto aandoenlijk openlijk hengelde naar wat waardering voor zijn vertaling.
Eigen genre
Na de AB volgen meer dan 40 concerten, waarvan al de helft uitverkocht zou zijn. Begeleid door vijf uitstekende muzikanten kan Belcanto in een zetel Vlaanderen rondtrekken. Tedere baldadigheden komt vrijdag uit: het is een heel verzorgd, maar niet zijn beste album: de orkestratie mocht wat stekeliger zijn en zeker live mag een song als ‘Jessica’ wat rauwer uit de hoek komen. Maar waar veel artiesten door de tijd worden ingehaald, kan de Guido Belcanto die in het begin al trends een neus zette, daar nu de vruchten van plukken: hij is zijn eigen genre. En dat verwelkt niet.
Tedere Baldadigheden komt uit op 4 oktober 2024 bij Starman Records
Tekst: Peter Vantyghem - De Standaard - 30/09/2024
Foto: Alain Deltenre - Cluster-Park - 29/09/2024
